Mooie stranden, tropisch regenwoud en rare vogels
Door: Suus
Blijf op de hoogte en volg Susanne
13 Januari 2016 | Australië, Alice Springs
Hallo allemaal! Het is alweer een kleine 2 weken geleden dat ik ons eerste reisverslag plaatste en dus is er alweer veel gebeurd hier. Dit keer dan ook een extra lang verslag, dus zorg dat je de tijd hebt! Hopelijk blijft het verhaal boeiend tot het eind :)
Zaterdagochtend 2 januari, 6.00 uur ’s ochtends. onze taxi staat voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. Vandaag vliegen we naar Proserpine (Whitsunday coast)! We zijn ruim op tijd (1 uur en 45 min. voor vertrek) op het vliegveld, maar komen toch nog in de stress om onze vlucht te halen. Door een technische storing doen de bagagebanden het niet en ontstaan er flinke opstoppingen bij de incheckbalies. Ze besluiten mensen per eerstvolgende vlucht naar voren te roepen; wij zijn uiteindelijk pas een kwartier voordat onze vlucht vertrekt aan de beurt! We zijn gelukkig nog net op tijd, mede dankzij flink voordringen bij de Security Check van de handbagage - met toestemming van de mensen die stonden te wachten uiteraard ☺ - en een sprintje naar de gate.
Bij aankomst staat de chauffeur van de shuttlebus die ons naar onze accommodatie zal brengen al op ons te wachten. Proserpine blijkt een heel klein vliegveldje met slechts 1 bagageband, dus we staan snel buiten. Het is een flink stuk warmer hier! In het busje staar ik naar buiten om het (groene) landschap in me op te nemen als ik plotseling opschrik van een hele harde klap. Mijn eerste gedachte was dat we een Walibi hadden aangereden, daarvan zag ik er namelijk al enkele dood naast de weg liggen. Er zit een enorme deuk/barst in de voorruit van wel een meter doorsnee en het meisje op de voorstoel zat onder de kleine stukjes glas. In de auto die voor ons reed was iemand zo snugger geweest om een flesje water uit het raam te gooien die onze voorruit dus vol heeft getroffen. Gelukkig niks ernstigs en we kunnen nadat we van de ergste schrik zijn bekomen onze weg weer vervolgen. We worden heel hartelijk ontvangen door Pete, de eigenaar van de accommodatie die we een dag van te voren geboekt hebben. Het ligt bovenop een berg en heeft daardoor een prachtig uitzicht op de omgeving en de zee! We hadden hier slechts 1 nacht geboekt, maar besluiten al snel langer te willen blijven (wat gelukkig kan). Voornamelijk ook omdat we oorspronkelijk 2 of 3 dagen wilden gaan zeilen bij de Whitsunday Islands, maar aangezien dat niet meer beschikbaar was hebben we een dagtocht geboekt. De eerste middag zijn we vooral druk met het regelen van de boottocht, de boodschappen en de was. ’s Avonds steken we de BBQ aan op het terras bij ons huisje en genieten we van onze eerste Australische BBQ maaltijd! De volgende dag lopen we langs het water naar Airlie Beach via een mooie wandelroute (o.a. langs de haven). De stranden in Airlie Beach zijn best mooi (alleen wel beetje grauw zand), maar toch zijn ze nagenoeg volledig uitgestorven. Dat is wel een beetje een rare gewaarwording, zeker met deze hitte (tegen de 40 graden) zou je verwachten dat iedereen een frisse duik in zee zou nemen. Er is echter een hele goede reden waarom dat niet gebeurd en dat is het ‘stinger season’. Deze tijd van het jaar wordt het water (met name dicht langs de kust) geteisterd door levensgevaarlijke kwallen, zoals de ‘box jellyfish’ (de meest dodelijke van allemaal). Als je veilig het water in wil moet je een lycrasuit (soort wetsuit, maar dan een stuk dunner) dragen die je beschermt tegen deze kwallen. We verkennen ook nog even het centrum van Airlie Beach, genieten op een terrasje van een heerlijke cocktail en lopen een half uur terug richting Cannonvale (het dorp waar wij verblijven). Nadat we wat gegeten hebben bij Banjo’s (zelf eten koken is niet altijd de goedkoopste optie; vlees en groente zijn hier heel erg duur) keren we terug naar onze accommodatie. Terwijl ik in de gemeenschappelijke ruimte (waar Wifi is) op zoek ga naar een huurauto, gaat Tim zich alvast even douchen. Hij blijft opvallend lang weg en verontschuldigt zich daarvoor bij terugkomst met een vage smoes. Eenmaal terug in ons huisje blijkt wat de echte reden daarvan was; bij binnenkomst zie ik een hartje op bed (gemaakt van sokken en handdoeken) met daarnaast de letters T en S. Als ik me omdraai om hem daarvoor te bedanken zie ik hem tot mijn stomme verbazing op z’n knieën zitten met een ring in z’n handen. Het dringt nog niet echt heel goed tot me door wat er allemaal gebeurd (quite a surprise!), maar ik zeg uiteraard… JA! Voor degene die zeker willen weten dat ze het goed begrijpen: ja, wij gaan trouwen!
De volgende dag worden we vroeg opgehaald voor ons zeiltripje. Met ongeveer 20 anderen gingen we aan boord van de ‘Providence’. Er stond nog te weinig wind, dus met een langzaam tuffend motortje voeren we de haven uit op weg de Whitsundays. De Whitsundays Islands bestaan uit ruim 70 eilandjes, waarvan er vele nog ongerept zijn en bestaan uit Nationale Parken en een aantal anderen die een kampeerterrein en/of (exclusieve) resorts (8 in totaal) bevatten. Hayman Island spant wat dat betreft de kroon; op dit eiland (waar o.a. Beyonce haar vakanties schijnt door te brengen) zijn namelijk ondergrondse gangen aangelegd voor het personeel, zodat zij de gasten niet ‘in de weg’ hoeven te lopen. Als we tussen twee eilanden door varen, spotten we de eerste paar grote zeeschildpadden die we even aan het wateroppervlak zien verschijnen om lucht te happen. Iets later leggen we aan voor de kust van Whitsunday Island (het grootste eiland) en worden we in groepjes in een zodiak aan land afgezet. Hier wandelen we via het bospad over de heuvel naar de andere kant van het eiland. Eenmaal daar aangekomen hoor ik al verschillende mensen voor mij een kreet van verwondering slaken en ook bij mij rolt er een grote WOW over m’n lippen als ik het bos uit kom lopen. Wat we zien (Whitehaven Beach) is werkelijk ongelofelijk mooi. Een baai met een enorm strand (5 km lang) van het witste zand dat ik ooit gezien heb (dit zand schijnt ook gebruikt te worden voor het maken van glas en spiegels). Dit witte zand steekt prachtig af tegen het felblauwe water van de zee. In de baai kronkelt het blauwe water in een slinger door het witte zand heen, een verschijnsel dat veroorzaakt blijkt te worden door een enorme diepe krater in de baai waaruit bepaalde gassen naar boven opstijgen. Ik kan wel uren naar dit uitzicht blijven kijken, maar toch dalen we af naar het strand om ook nog even een duik te kunnen nemen in het helderblauwe water. Dit is toch wel met stip het mooiste strand wat ik ooit gezien heb! Na een tijdje moeten we helaas weer terug aan boord. De wind is inmiddels aardig opgestoken, dus de zeilen kunnen uit! We leggen nog ergens aan om te snorkelen en komen na een lange dag op zee uiteindelijk tegen 19 uur weer aan in de haven.
Dinsdag 5 januari; tijd voor onze eerste ‘roadtrip’ van deze reis! We pikken onze auto op - kregen nog een gratis upgrade toen de dame in kwestie al onze bagage zag ;) – kopen wat eten en drinken voor onderweg en gaan op weg richting het noorden. Er wordt hier links gereden en dat is zeker aan het begin even wennen (de dagen daarna moeten we er elkaar af en toe nog steeds even op attenderen; als je al ruim 10 jaar gewend bent om rechts te rijden gaat dat niet in een paar dagen uit je systeem). Onderweg lezen we in onze reisgids over de dingen die we op onze route tegen komen en besluiten we niet in Townsville (de meest gebruikelijke stop) te overnachten, maar in het verderop gelegen plaatsje Ingham. Boven Townsville wordt het namelijk steeds tropischer (oftewel groener) en we krijgen de indruk dat er vanaf dat moment zoveel te zien is dat we onze kostbare tijd het liefst daarvoor willen gebruiken. En dus arriveren we laat in de middag na zo’n 5 uurtjes gereden te hebben bij onze slaapplaats in Ingham. We worden daar heel erg hartelijk ontvangen door Meagan, een vrouw van begin 50 schat ik. Het blijkt haar eigen huis te zijn, waar ze – nadat enkele van haar 5 kinderen uit huis zijn gegaan - twee kamers voor gasten heeft ingericht. Alles is ontzettend kitsch, maar deze daardoor des te leuker. Er hangen zelfs een aantal fotolijstjes aan de muur in de gang met o.a. een oude trouwfoto van Meagan en haar man! Nadat ze ons een korte rondleiding/uitleg heeft gegeven raadt ze ons aan om nog even een kijkje te gaan nemen bij de Jourama Falls. We besluiten haar tip op te volgens en rijden een paar kilometer terug naar deze plek. Het is al vrij laat en aangezien ik liever niet in het donker op een zandweggetje (zonder verlichting) in the middle of nowhere terug wil rijden, hebben we te weinig tijd om de watervallen te bereiken en moeten we helaas al na zo’n 20 minuten wandelen weer omkeren.
De volgende ochtend rijden we naar de Wallaman Falls. Deze waterval is met zijn ‘vrije val’ van 268 meter de hoogste van Australië. We rijden het Nationaal Park in via wildroosters en we zien op het eerste (vlakke) stuk van de route dan ook veel loslopende koeien langs de weg. De scherpe ogen van Tim spotten tussen de begroeiing bovendien nog ander wild, namelijk twee walibi’s! Ik keer de auto om, parkeer deze langs de weg en we stappen uit om ze van iets dichter bij te gaan bekijken. Ze hebben ons gelijk door en houden ons de hele tijd nauwlettend in de gaten. Als we te dichtbij komen (zo’n 30 meter) springen ze gelijk wat verder van ons weg. We vervolgen onze weg omhoog via een bochtige en steile weg. Onderweg staan om de zoveel meter waarschuwingsborden voor overstekende ‘cassowarys’; grote loopvogels (regenwoudversie van de emoe) die alleen in dit deel van Australië (wet tropics) en in Papoea-Nieuw-Guinea voorkomen. We willen er graag een zien en speuren de kanten van de weg dan ook goed af, maar zonder succes. Vanaf de parkeerplaats bovenaan de berg is het nog enkele meters lopen naar de waterval en als we hem zien zijn we behoorlijk onder de indruk. We zien een diep ravijn met aan de overkant de waterval die zich langs de wand naar beneden stort en onderaan in een poel terecht komt, waar in het opspattende water een regenboog te zien is. Super mooi! ’s Middags rijden we nog enkele kilometers verder en we belanden uiteindelijk in Mission Beach. Nadat we hier het informatiekantoor bezocht hebben en een slaapplaats hebben geregeld, gaan we gewapend met een camera het bos in op zoek naar de (hier veel voorkomende) cassowary. We lijken wel twee padvinders tijdens deze wandeling van een uurtje; we staan stil bij elk geluidje dat we horen en onderzoeken nauwlettend de omgeving. Helaas ook hier zonder succes, het lijkt wel of we op zoek zijn naar een geest. Mission Beach heeft een super mooi strand, waar we nog even overheen wandelen en we nemen in een met netten afgezet deel van de zee (veilig dus wat betreft kwallen) nog even een verfrissende duik. Nou ja, verfrissend, met een temperatuur van zo’n 29 graden kan je de zee hier niet echt verfrissend noemen. De volgende ochtend lopen we nog een keer dezelfde wandelroute van de middag ervoor om onze kansen op een ontmoeting met de ‘vreemde vogel’ te vergroten. Je raadt het misschien al, wederom niet gezien. De dame van het informatiekantoor heeft ons aangeraden om ook nog bij het iets verderop gelegen Etty Beach te gaan kijken als we hier geen cassowary zouden spotten en dus doen we dat. En ja hoor, als we ook hier bijna de hoop hebben opgegeven zie ik daar plotseling in m’n ooghoek de verdachte in de verte lopen! We snellen er heen en zien hem nog net op een afstand van zo’n 50 meter in de bosjes verdwijnen. Ondanks dat verdiende deze ontmoeting een high five, toch nog gezien! Als we terug lopen horen we geritsel in de bosjes en ontdekken hier wederom een cassowary, dit keer met 4 ‘kleintjes’! We hadden gelezen dat deze vogels flink kunnen uithalen met hun poten/klauwen als ze zich bedreigd voelen (vooral als ze jongen hebben) - er is zelfs een dodelijk slachtoffer bekend - dus we waren niet heel blij toen deze familie ons leek in te sluiten op een omhooglopend en doodlopend weggetje. Een vlucht via de dichtbegroeide struiken waar hordes muggen zich ophielden was voor Tim uiteindelijk onvermijdelijk… Na dit avontuur duiken we ook hier nog even in het daarvoor afgebakende deel in zee. Als ik uit het water kom lopen zie ik tot mijn verbazing een Cassowary op het strand lopen! Hebben we daar nou zoveel moeite voor gedaan? Ach ja, ons avontuur maakte het toch allemaal net wat spannender. Feit is, we hebben 7 exemplaren van deze zeer zeldzame vogel (er leven er nog een paar duizend in totaal) in het wild gezien dus deze missie is geslaagd. We rijden verder omhoog via de kust richting Milla Milla, waar we een watervalroute volgen (15 km) die 3 watervallen passeert; Ellinjaa Falls, Zillie Falls en Millaa Millaa Falls. Bij de eerste zijn we bijna de enige bezoekers en besluiten we een duik te nemen (dit keer wel behoorlijk verfrissend!) en naar de waterval toe te zwemmen. Je kan zelfs achter de waterval komen, heel gaaf! We brengen de nacht vervolgens door in het iets verderop gelegen Malanda en rijden de volgende dag via de Atherton Tablelands naar Kuranda. Hier bezoeken we de Barron Gorge, waar we na een korte maar mooie wandeling door het regenwoud uitkomen bij een ravijn waar de rivier zich in een aantal verschillende watervallen naar beneden stort. Vervolgens rijden we via het toeristische Port Douglas door naar het iets verderop gelegen Mossman (een stuk goedkoper om te overnachten). Hier koken we ’s avonds op een camping-kookpitje onder een afdakje naast de tafeltennistafel een pastamaaltijd die we hier vervolgens ook (soort van romantisch) bij kaarslicht en in gezelschap van vele gekko’s nuttigen. Buiten koken is in deze temperaturen een flinke uitputtingsslag en dus nemen we na het eten nog even een plons in het zwembad. De volgende dag (9 januari) gaan we met een boot de zee op om te duiken (ik) en snorkelen (Tim) bij het Great Barrier Reef! Aangezien het voor mij alweer ruim een jaar geleden is dat ik gedoken heb (en slechts 11 duiken op mijn naam heb staan), ben ik best een beetje nerveus. Maar he, hoe tof is het om te mogen/kunnen duiken op deze fantastische plek?! Ik kan jullie inmiddels zeggen; heeeeeeeel tof! Drie prachtige duiken gemaakt en heel veel prachtig koraal, de meest uiteenlopende soorten vissen en andere dingen (zoals grote zeekomkommers gezien). Maar ook als snorkelaar zie je hier heel veel moois, Tim heeft vanaf de boot een groepje dolfijnen zien zwemmen in de verte en heeft in het water zelfs een tijdje een kleine haai van zo’n 70 cm achtervolgd. Een topdag voor ons beide dus!
De volgende ochtend bezoeken we de Mossman Gorge; een ruige rivier die door het regenwoud loopt en waar je mooi kan wandelen en kan zwemmen (in sommige rustige stukken van de rivier zonder al te veel stroming en ik enkele poeltjes). Na hier een kleine 2 uur te hebben doorgebracht verlaten we Mossman op weg naar Cape Tribulation; het voor ons Noordelijkste punt van deze route aangezien de verharde weg hierna eindigt en je alleen nog verder mag rijden met een 4wd. Op een klein half uurtje rijden vanaf Mossman bereiken we de Daintree River waar we met een pontje in 15 minuten naar de overkant varen. Vanaf hier begint het Daintree National Park; het grootste regenwoud van Australië en bovendien het oudste van de hele wereld! Via een mooie route van zo’n 35 km door dit gebied via kronkelende (berg)weggetjes (waar we nog even stoppen bij de Alexandra Range lookout om van het mooie uitzicht te genieten) komen we halverwege de middag aan in Cape Trib en gaan we op zoek naar een slaapplek. Deze is gelukkig snel gevonden en dus kunnen we nog even het zwembad in duiken voordat we worden opgehaald voor onze volgende activiteit; we gaan ‘jungle surfen’, oftewel al roetsjend aan een kabel hoog boven de grond door het bladerdak van de jungle! Super leuk om te doen en tevens nog wat leuke informatie van onze gidsen meegekregen over dit bijzondere gebied. De volgende ochtend is het bewolkt en regenachtig als we wakker worden en nog even een bezoekje brengen aan het strand hier. Gelukkig wordt het al snel droog en begint het snel op te klaren. Na hier nog enkele ‘boardwalks’ te hebben gedaan rijden we op ons gemakje terug naar het pontje. We boeken bij de Daintree River nog een ‘cruise’ om krokodillen te spotten, maar zien helaas helemaal niks tijdens dit vaartochtje van een uur. Blijkbaar is de zomer daar ook helemaal geen goede periode voor, want dan is het water zo warm (32 graden!) dat de krokodillen het water niet uit hoeven om hun lichaamstemperatuur op te warmen. Jammer voor ons ☺ Onderweg naar Cairns (zo’n 100 km rijden) stoppen we nog bij een aantal strandjes (o.a. het wat bekendere Palm Cove, waar we heel veel vissers bezig zien op een grote steiger het water in loopt). De afgelopen dagen hebben we rond gereden in een prachtig gebied bestaande uit regenwoud, watervallen en mooie stranden. Onwijs van genoten, maar nu toch ook wel weer heel veel zin om weer even in de stad te zijn. Al voelt Cairns niet echt als een stad aan. Het is wel een heerlijke plek, waar niet heel veel te doen is of bijzonders te zien is, maar dat mag de pret niet drukken. De sfeer is hier heel relaxt. In het centrum ligt een groot park (aan het water, naast de haven) waar zich een mega groot openbaar zwembad in bevind. Mensen (jong tot oud) lijken hier een groot deel van hun dag door te brengen en dat doen wij dan ook de volgende dag. Overdag is het te warm en is iedereen voornamelijk aan het ‘chillen’ en aan het begin van de avond komt iedereen dan weer tot leven. Veel mensen maken gebruik van de aanwezige BBQ’s in het park om hun avondmaaltijd op klaar te maken en deze vervolgens met wat vrienden of familie op een kleedje of bij een picknicktafel te nuttigen. En voor velen is het het juiste moment om te gaan joggen langs het water en/of zich uit te leven op de aanwezige fitnesstoestellen in het park langs de kust. Cairns bruist! Helaas is ons verblijf hier maar van korte duur, want de volgende dag vliegen we door naar Alice Springs en dat was dus deze morgen. Morgen begint onze 4-daagse tour met 4wd’s door de outback. De wekker gaat vroeg, want om 6 uur worden we al opgehaald. We hebben heel veel zin in ons volgende avontuur!
Aan het begin stadium van het plannen van onze reis werd ons door diverse reisorganisaties afgeraden om in deze periode naar dit deel van Australië te reizen i.v.m. het regen- en orkaanseizoen. Wij zijn blij dat we ‘het risico’ genomen hebben, we hebben nagenoeg alleen maar prachtig weer gehad (op 3 flinke buien met name ’s nachts en ’s ochtends vroeg na)! Langs de kant van de weg wel vaak borden zien staan met de tekst: “This road is subject to flooding, indicators shows depth” met daarbij een meetlat. Je kan hier dus wel echt last hebben van ‘natte voeten’, maar wij gelukkig niet :)
Tot de volgende keer!
PS: bedankt voor jullie leuke reacties op ons vorige verslag! Super leuk :)
Zaterdagochtend 2 januari, 6.00 uur ’s ochtends. onze taxi staat voor de deur om ons naar het vliegveld te brengen. Vandaag vliegen we naar Proserpine (Whitsunday coast)! We zijn ruim op tijd (1 uur en 45 min. voor vertrek) op het vliegveld, maar komen toch nog in de stress om onze vlucht te halen. Door een technische storing doen de bagagebanden het niet en ontstaan er flinke opstoppingen bij de incheckbalies. Ze besluiten mensen per eerstvolgende vlucht naar voren te roepen; wij zijn uiteindelijk pas een kwartier voordat onze vlucht vertrekt aan de beurt! We zijn gelukkig nog net op tijd, mede dankzij flink voordringen bij de Security Check van de handbagage - met toestemming van de mensen die stonden te wachten uiteraard ☺ - en een sprintje naar de gate.
Bij aankomst staat de chauffeur van de shuttlebus die ons naar onze accommodatie zal brengen al op ons te wachten. Proserpine blijkt een heel klein vliegveldje met slechts 1 bagageband, dus we staan snel buiten. Het is een flink stuk warmer hier! In het busje staar ik naar buiten om het (groene) landschap in me op te nemen als ik plotseling opschrik van een hele harde klap. Mijn eerste gedachte was dat we een Walibi hadden aangereden, daarvan zag ik er namelijk al enkele dood naast de weg liggen. Er zit een enorme deuk/barst in de voorruit van wel een meter doorsnee en het meisje op de voorstoel zat onder de kleine stukjes glas. In de auto die voor ons reed was iemand zo snugger geweest om een flesje water uit het raam te gooien die onze voorruit dus vol heeft getroffen. Gelukkig niks ernstigs en we kunnen nadat we van de ergste schrik zijn bekomen onze weg weer vervolgen. We worden heel hartelijk ontvangen door Pete, de eigenaar van de accommodatie die we een dag van te voren geboekt hebben. Het ligt bovenop een berg en heeft daardoor een prachtig uitzicht op de omgeving en de zee! We hadden hier slechts 1 nacht geboekt, maar besluiten al snel langer te willen blijven (wat gelukkig kan). Voornamelijk ook omdat we oorspronkelijk 2 of 3 dagen wilden gaan zeilen bij de Whitsunday Islands, maar aangezien dat niet meer beschikbaar was hebben we een dagtocht geboekt. De eerste middag zijn we vooral druk met het regelen van de boottocht, de boodschappen en de was. ’s Avonds steken we de BBQ aan op het terras bij ons huisje en genieten we van onze eerste Australische BBQ maaltijd! De volgende dag lopen we langs het water naar Airlie Beach via een mooie wandelroute (o.a. langs de haven). De stranden in Airlie Beach zijn best mooi (alleen wel beetje grauw zand), maar toch zijn ze nagenoeg volledig uitgestorven. Dat is wel een beetje een rare gewaarwording, zeker met deze hitte (tegen de 40 graden) zou je verwachten dat iedereen een frisse duik in zee zou nemen. Er is echter een hele goede reden waarom dat niet gebeurd en dat is het ‘stinger season’. Deze tijd van het jaar wordt het water (met name dicht langs de kust) geteisterd door levensgevaarlijke kwallen, zoals de ‘box jellyfish’ (de meest dodelijke van allemaal). Als je veilig het water in wil moet je een lycrasuit (soort wetsuit, maar dan een stuk dunner) dragen die je beschermt tegen deze kwallen. We verkennen ook nog even het centrum van Airlie Beach, genieten op een terrasje van een heerlijke cocktail en lopen een half uur terug richting Cannonvale (het dorp waar wij verblijven). Nadat we wat gegeten hebben bij Banjo’s (zelf eten koken is niet altijd de goedkoopste optie; vlees en groente zijn hier heel erg duur) keren we terug naar onze accommodatie. Terwijl ik in de gemeenschappelijke ruimte (waar Wifi is) op zoek ga naar een huurauto, gaat Tim zich alvast even douchen. Hij blijft opvallend lang weg en verontschuldigt zich daarvoor bij terugkomst met een vage smoes. Eenmaal terug in ons huisje blijkt wat de echte reden daarvan was; bij binnenkomst zie ik een hartje op bed (gemaakt van sokken en handdoeken) met daarnaast de letters T en S. Als ik me omdraai om hem daarvoor te bedanken zie ik hem tot mijn stomme verbazing op z’n knieën zitten met een ring in z’n handen. Het dringt nog niet echt heel goed tot me door wat er allemaal gebeurd (quite a surprise!), maar ik zeg uiteraard… JA! Voor degene die zeker willen weten dat ze het goed begrijpen: ja, wij gaan trouwen!
De volgende dag worden we vroeg opgehaald voor ons zeiltripje. Met ongeveer 20 anderen gingen we aan boord van de ‘Providence’. Er stond nog te weinig wind, dus met een langzaam tuffend motortje voeren we de haven uit op weg de Whitsundays. De Whitsundays Islands bestaan uit ruim 70 eilandjes, waarvan er vele nog ongerept zijn en bestaan uit Nationale Parken en een aantal anderen die een kampeerterrein en/of (exclusieve) resorts (8 in totaal) bevatten. Hayman Island spant wat dat betreft de kroon; op dit eiland (waar o.a. Beyonce haar vakanties schijnt door te brengen) zijn namelijk ondergrondse gangen aangelegd voor het personeel, zodat zij de gasten niet ‘in de weg’ hoeven te lopen. Als we tussen twee eilanden door varen, spotten we de eerste paar grote zeeschildpadden die we even aan het wateroppervlak zien verschijnen om lucht te happen. Iets later leggen we aan voor de kust van Whitsunday Island (het grootste eiland) en worden we in groepjes in een zodiak aan land afgezet. Hier wandelen we via het bospad over de heuvel naar de andere kant van het eiland. Eenmaal daar aangekomen hoor ik al verschillende mensen voor mij een kreet van verwondering slaken en ook bij mij rolt er een grote WOW over m’n lippen als ik het bos uit kom lopen. Wat we zien (Whitehaven Beach) is werkelijk ongelofelijk mooi. Een baai met een enorm strand (5 km lang) van het witste zand dat ik ooit gezien heb (dit zand schijnt ook gebruikt te worden voor het maken van glas en spiegels). Dit witte zand steekt prachtig af tegen het felblauwe water van de zee. In de baai kronkelt het blauwe water in een slinger door het witte zand heen, een verschijnsel dat veroorzaakt blijkt te worden door een enorme diepe krater in de baai waaruit bepaalde gassen naar boven opstijgen. Ik kan wel uren naar dit uitzicht blijven kijken, maar toch dalen we af naar het strand om ook nog even een duik te kunnen nemen in het helderblauwe water. Dit is toch wel met stip het mooiste strand wat ik ooit gezien heb! Na een tijdje moeten we helaas weer terug aan boord. De wind is inmiddels aardig opgestoken, dus de zeilen kunnen uit! We leggen nog ergens aan om te snorkelen en komen na een lange dag op zee uiteindelijk tegen 19 uur weer aan in de haven.
Dinsdag 5 januari; tijd voor onze eerste ‘roadtrip’ van deze reis! We pikken onze auto op - kregen nog een gratis upgrade toen de dame in kwestie al onze bagage zag ;) – kopen wat eten en drinken voor onderweg en gaan op weg richting het noorden. Er wordt hier links gereden en dat is zeker aan het begin even wennen (de dagen daarna moeten we er elkaar af en toe nog steeds even op attenderen; als je al ruim 10 jaar gewend bent om rechts te rijden gaat dat niet in een paar dagen uit je systeem). Onderweg lezen we in onze reisgids over de dingen die we op onze route tegen komen en besluiten we niet in Townsville (de meest gebruikelijke stop) te overnachten, maar in het verderop gelegen plaatsje Ingham. Boven Townsville wordt het namelijk steeds tropischer (oftewel groener) en we krijgen de indruk dat er vanaf dat moment zoveel te zien is dat we onze kostbare tijd het liefst daarvoor willen gebruiken. En dus arriveren we laat in de middag na zo’n 5 uurtjes gereden te hebben bij onze slaapplaats in Ingham. We worden daar heel erg hartelijk ontvangen door Meagan, een vrouw van begin 50 schat ik. Het blijkt haar eigen huis te zijn, waar ze – nadat enkele van haar 5 kinderen uit huis zijn gegaan - twee kamers voor gasten heeft ingericht. Alles is ontzettend kitsch, maar deze daardoor des te leuker. Er hangen zelfs een aantal fotolijstjes aan de muur in de gang met o.a. een oude trouwfoto van Meagan en haar man! Nadat ze ons een korte rondleiding/uitleg heeft gegeven raadt ze ons aan om nog even een kijkje te gaan nemen bij de Jourama Falls. We besluiten haar tip op te volgens en rijden een paar kilometer terug naar deze plek. Het is al vrij laat en aangezien ik liever niet in het donker op een zandweggetje (zonder verlichting) in the middle of nowhere terug wil rijden, hebben we te weinig tijd om de watervallen te bereiken en moeten we helaas al na zo’n 20 minuten wandelen weer omkeren.
De volgende ochtend rijden we naar de Wallaman Falls. Deze waterval is met zijn ‘vrije val’ van 268 meter de hoogste van Australië. We rijden het Nationaal Park in via wildroosters en we zien op het eerste (vlakke) stuk van de route dan ook veel loslopende koeien langs de weg. De scherpe ogen van Tim spotten tussen de begroeiing bovendien nog ander wild, namelijk twee walibi’s! Ik keer de auto om, parkeer deze langs de weg en we stappen uit om ze van iets dichter bij te gaan bekijken. Ze hebben ons gelijk door en houden ons de hele tijd nauwlettend in de gaten. Als we te dichtbij komen (zo’n 30 meter) springen ze gelijk wat verder van ons weg. We vervolgen onze weg omhoog via een bochtige en steile weg. Onderweg staan om de zoveel meter waarschuwingsborden voor overstekende ‘cassowarys’; grote loopvogels (regenwoudversie van de emoe) die alleen in dit deel van Australië (wet tropics) en in Papoea-Nieuw-Guinea voorkomen. We willen er graag een zien en speuren de kanten van de weg dan ook goed af, maar zonder succes. Vanaf de parkeerplaats bovenaan de berg is het nog enkele meters lopen naar de waterval en als we hem zien zijn we behoorlijk onder de indruk. We zien een diep ravijn met aan de overkant de waterval die zich langs de wand naar beneden stort en onderaan in een poel terecht komt, waar in het opspattende water een regenboog te zien is. Super mooi! ’s Middags rijden we nog enkele kilometers verder en we belanden uiteindelijk in Mission Beach. Nadat we hier het informatiekantoor bezocht hebben en een slaapplaats hebben geregeld, gaan we gewapend met een camera het bos in op zoek naar de (hier veel voorkomende) cassowary. We lijken wel twee padvinders tijdens deze wandeling van een uurtje; we staan stil bij elk geluidje dat we horen en onderzoeken nauwlettend de omgeving. Helaas ook hier zonder succes, het lijkt wel of we op zoek zijn naar een geest. Mission Beach heeft een super mooi strand, waar we nog even overheen wandelen en we nemen in een met netten afgezet deel van de zee (veilig dus wat betreft kwallen) nog even een verfrissende duik. Nou ja, verfrissend, met een temperatuur van zo’n 29 graden kan je de zee hier niet echt verfrissend noemen. De volgende ochtend lopen we nog een keer dezelfde wandelroute van de middag ervoor om onze kansen op een ontmoeting met de ‘vreemde vogel’ te vergroten. Je raadt het misschien al, wederom niet gezien. De dame van het informatiekantoor heeft ons aangeraden om ook nog bij het iets verderop gelegen Etty Beach te gaan kijken als we hier geen cassowary zouden spotten en dus doen we dat. En ja hoor, als we ook hier bijna de hoop hebben opgegeven zie ik daar plotseling in m’n ooghoek de verdachte in de verte lopen! We snellen er heen en zien hem nog net op een afstand van zo’n 50 meter in de bosjes verdwijnen. Ondanks dat verdiende deze ontmoeting een high five, toch nog gezien! Als we terug lopen horen we geritsel in de bosjes en ontdekken hier wederom een cassowary, dit keer met 4 ‘kleintjes’! We hadden gelezen dat deze vogels flink kunnen uithalen met hun poten/klauwen als ze zich bedreigd voelen (vooral als ze jongen hebben) - er is zelfs een dodelijk slachtoffer bekend - dus we waren niet heel blij toen deze familie ons leek in te sluiten op een omhooglopend en doodlopend weggetje. Een vlucht via de dichtbegroeide struiken waar hordes muggen zich ophielden was voor Tim uiteindelijk onvermijdelijk… Na dit avontuur duiken we ook hier nog even in het daarvoor afgebakende deel in zee. Als ik uit het water kom lopen zie ik tot mijn verbazing een Cassowary op het strand lopen! Hebben we daar nou zoveel moeite voor gedaan? Ach ja, ons avontuur maakte het toch allemaal net wat spannender. Feit is, we hebben 7 exemplaren van deze zeer zeldzame vogel (er leven er nog een paar duizend in totaal) in het wild gezien dus deze missie is geslaagd. We rijden verder omhoog via de kust richting Milla Milla, waar we een watervalroute volgen (15 km) die 3 watervallen passeert; Ellinjaa Falls, Zillie Falls en Millaa Millaa Falls. Bij de eerste zijn we bijna de enige bezoekers en besluiten we een duik te nemen (dit keer wel behoorlijk verfrissend!) en naar de waterval toe te zwemmen. Je kan zelfs achter de waterval komen, heel gaaf! We brengen de nacht vervolgens door in het iets verderop gelegen Malanda en rijden de volgende dag via de Atherton Tablelands naar Kuranda. Hier bezoeken we de Barron Gorge, waar we na een korte maar mooie wandeling door het regenwoud uitkomen bij een ravijn waar de rivier zich in een aantal verschillende watervallen naar beneden stort. Vervolgens rijden we via het toeristische Port Douglas door naar het iets verderop gelegen Mossman (een stuk goedkoper om te overnachten). Hier koken we ’s avonds op een camping-kookpitje onder een afdakje naast de tafeltennistafel een pastamaaltijd die we hier vervolgens ook (soort van romantisch) bij kaarslicht en in gezelschap van vele gekko’s nuttigen. Buiten koken is in deze temperaturen een flinke uitputtingsslag en dus nemen we na het eten nog even een plons in het zwembad. De volgende dag (9 januari) gaan we met een boot de zee op om te duiken (ik) en snorkelen (Tim) bij het Great Barrier Reef! Aangezien het voor mij alweer ruim een jaar geleden is dat ik gedoken heb (en slechts 11 duiken op mijn naam heb staan), ben ik best een beetje nerveus. Maar he, hoe tof is het om te mogen/kunnen duiken op deze fantastische plek?! Ik kan jullie inmiddels zeggen; heeeeeeeel tof! Drie prachtige duiken gemaakt en heel veel prachtig koraal, de meest uiteenlopende soorten vissen en andere dingen (zoals grote zeekomkommers gezien). Maar ook als snorkelaar zie je hier heel veel moois, Tim heeft vanaf de boot een groepje dolfijnen zien zwemmen in de verte en heeft in het water zelfs een tijdje een kleine haai van zo’n 70 cm achtervolgd. Een topdag voor ons beide dus!
De volgende ochtend bezoeken we de Mossman Gorge; een ruige rivier die door het regenwoud loopt en waar je mooi kan wandelen en kan zwemmen (in sommige rustige stukken van de rivier zonder al te veel stroming en ik enkele poeltjes). Na hier een kleine 2 uur te hebben doorgebracht verlaten we Mossman op weg naar Cape Tribulation; het voor ons Noordelijkste punt van deze route aangezien de verharde weg hierna eindigt en je alleen nog verder mag rijden met een 4wd. Op een klein half uurtje rijden vanaf Mossman bereiken we de Daintree River waar we met een pontje in 15 minuten naar de overkant varen. Vanaf hier begint het Daintree National Park; het grootste regenwoud van Australië en bovendien het oudste van de hele wereld! Via een mooie route van zo’n 35 km door dit gebied via kronkelende (berg)weggetjes (waar we nog even stoppen bij de Alexandra Range lookout om van het mooie uitzicht te genieten) komen we halverwege de middag aan in Cape Trib en gaan we op zoek naar een slaapplek. Deze is gelukkig snel gevonden en dus kunnen we nog even het zwembad in duiken voordat we worden opgehaald voor onze volgende activiteit; we gaan ‘jungle surfen’, oftewel al roetsjend aan een kabel hoog boven de grond door het bladerdak van de jungle! Super leuk om te doen en tevens nog wat leuke informatie van onze gidsen meegekregen over dit bijzondere gebied. De volgende ochtend is het bewolkt en regenachtig als we wakker worden en nog even een bezoekje brengen aan het strand hier. Gelukkig wordt het al snel droog en begint het snel op te klaren. Na hier nog enkele ‘boardwalks’ te hebben gedaan rijden we op ons gemakje terug naar het pontje. We boeken bij de Daintree River nog een ‘cruise’ om krokodillen te spotten, maar zien helaas helemaal niks tijdens dit vaartochtje van een uur. Blijkbaar is de zomer daar ook helemaal geen goede periode voor, want dan is het water zo warm (32 graden!) dat de krokodillen het water niet uit hoeven om hun lichaamstemperatuur op te warmen. Jammer voor ons ☺ Onderweg naar Cairns (zo’n 100 km rijden) stoppen we nog bij een aantal strandjes (o.a. het wat bekendere Palm Cove, waar we heel veel vissers bezig zien op een grote steiger het water in loopt). De afgelopen dagen hebben we rond gereden in een prachtig gebied bestaande uit regenwoud, watervallen en mooie stranden. Onwijs van genoten, maar nu toch ook wel weer heel veel zin om weer even in de stad te zijn. Al voelt Cairns niet echt als een stad aan. Het is wel een heerlijke plek, waar niet heel veel te doen is of bijzonders te zien is, maar dat mag de pret niet drukken. De sfeer is hier heel relaxt. In het centrum ligt een groot park (aan het water, naast de haven) waar zich een mega groot openbaar zwembad in bevind. Mensen (jong tot oud) lijken hier een groot deel van hun dag door te brengen en dat doen wij dan ook de volgende dag. Overdag is het te warm en is iedereen voornamelijk aan het ‘chillen’ en aan het begin van de avond komt iedereen dan weer tot leven. Veel mensen maken gebruik van de aanwezige BBQ’s in het park om hun avondmaaltijd op klaar te maken en deze vervolgens met wat vrienden of familie op een kleedje of bij een picknicktafel te nuttigen. En voor velen is het het juiste moment om te gaan joggen langs het water en/of zich uit te leven op de aanwezige fitnesstoestellen in het park langs de kust. Cairns bruist! Helaas is ons verblijf hier maar van korte duur, want de volgende dag vliegen we door naar Alice Springs en dat was dus deze morgen. Morgen begint onze 4-daagse tour met 4wd’s door de outback. De wekker gaat vroeg, want om 6 uur worden we al opgehaald. We hebben heel veel zin in ons volgende avontuur!
Aan het begin stadium van het plannen van onze reis werd ons door diverse reisorganisaties afgeraden om in deze periode naar dit deel van Australië te reizen i.v.m. het regen- en orkaanseizoen. Wij zijn blij dat we ‘het risico’ genomen hebben, we hebben nagenoeg alleen maar prachtig weer gehad (op 3 flinke buien met name ’s nachts en ’s ochtends vroeg na)! Langs de kant van de weg wel vaak borden zien staan met de tekst: “This road is subject to flooding, indicators shows depth” met daarbij een meetlat. Je kan hier dus wel echt last hebben van ‘natte voeten’, maar wij gelukkig niet :)
Tot de volgende keer!
PS: bedankt voor jullie leuke reacties op ons vorige verslag! Super leuk :)
-
13 Januari 2016 - 16:26
Mérit Van Muijlwijk:
Wat een gaaf verslag weer zeg. Supermooie reis!
En gefeliciteerd met het leuke nieuws dat jullie gaan trouwen -
13 Januari 2016 - 18:06
Ellis En Henk :
Hee Suus en Tim,
Net jullie reisverslag gelezen.. Tjee joh wat een super ervaringen doen jullie op! Echt geweldig om te lezen.
En wat een prachtig moment om een huwelijksaanzoek te doen.
Heel romantisch Tim -
13 Januari 2016 - 18:10
Henk En Ellis:
Er mist een stukje van de vorige reactie zie ik:
Geniet van de mooie ring om je vinger Suus en allebei verder nog van de super mooie reis!!!
Groetjes Henk en Ellis -
13 Januari 2016 - 18:59
Sven :
Wat een gaaf verslag weer en nog beter gefeliciteerd wat een fantastisch nieuws!!! -
13 Januari 2016 - 19:16
Sasha:
*zucht* ik herbeleef mijn eerste Aussie-reis van een jaar of 10 geleden weer: whitehaven-beach, mossman, Cairns, Daintree nat. Park, cairns... Alleen die Cassowary: heb me altijd afgevraagd hoe die er nou in 't echt uitziet! Kan ik 'm mooi op jullie foto's zien ;)
Geniet van die grote mooie rode steen straks in het midden van 't land. Weer een heel ander landschap en ook zeker de moeite waard. Geniet! En natuurlijk: van HARTE met jullie verlocjng! Jeuj!
Groetjes, sasha -
13 Januari 2016 - 19:35
Lies:
Na een tussenstop om je te appen over het super leuke nieuwtje, heb ik het reisverslag met veel plezier gelezen! Gaat om zo mee te kunnen lezen / leven :-) Geniet! -
13 Januari 2016 - 20:11
Sabrina:
Gefeliciteerd met jullie verloving! Echt heel leuk en romantisch :-) en wat een fantastische verhalen weer, helemaal niet te lang, juist leuk om te lezen!! Geniet ze...xx -
13 Januari 2016 - 20:17
Sabine:
Gefeliciteerd met de verloving! Wat super romantisch. Dit vergeten jullie je hele leven niet meer.
En dan de rest van het verslag, wat weer een mooie belevenissen zeg!! Super om zo een beetje met jullie mee te reizen. Geniet!!! -
13 Januari 2016 - 20:36
Gert En Corrie Dijkhorst:
Wat een dag vandaag. Fantastisch!
Vanmorgen vroeg in de brievenbus de eerste verrassing, een ansichtkaart met prachtige Lorikeet vogels van Suus en Tim. Rond het middaguur naar Cindy en Ben in Hilversum, om voor het eerst hun huis in aanbouw van binnen te bekijken. Daar ontvingen we een onverwacht telefoontje van Susanne met opgewekte berichten over hun vakantie maar uiteindelijk de echte reden van het telefoontje, "Tim heeft me ten huwelijk gevraagd"!
En gelukkig had ze "JA" gezegd!
Wij zijn erg blij met die hele grote, vriendelijke, gozer die verkikkerd is op onze dochter. In de omgeving van Alice Springs zouden voldoende kamelen lopen om de bruidsschat te kunnen voldoen volgens Tim. Hahaha.
Vervolgens bezochten we met Cindy en Ben hun prachtige en ruime liefdesnest wat in maart opgeleverd gaat worden.
Om alle emoties te delen deden we op onze terugreis een bakkie koffie bij Annemarie Rottier. Ook in Woudenberg bleken ze blij met het aangekondigde huwelijk.
Wel een bijzondere volgorde om eerst op "huwelijksreis" te gaan en daarna pas te trouwen.
Suus je hebt ons weer voorzien van een mooi en extra lang reisverslag. En Tim..... jij hebt wel een heel passend antwoord gegeven op mijn vraag om goed op onze Susanne te passen in Australië.
Goed gedaan schoonzoon!! -
13 Januari 2016 - 20:54
Annemarie En Theo:
Wat leuk dat jullie gaan trouwen. Gefeliciteerd en van beiden een goede keus !
Wat een leuk verslag weer en fantastisch om zo'n gave reis te maken. Let goed op elkaar en veel plezier verder ! -
13 Januari 2016 - 21:06
Cindy:
Gelukkig was ik een middag vrij, gaf mij de tijd om dit reisverslag te lezen. Maar je hebt me geboeid zuster, tot en met het einde!
Met mijn beeldend vermogen zie ik een haai achtervolgende en Door een zwerm muggen rennende Tim al helemaal voor me ;-) Ook al hebben we geen foto's, je woorden omschrijven de situatie zo goed dat we volledig met jullie mee op reis zijn :-) Alleen de temperatuur is hier wat lastig in te beelden.
Mijn zuster die gaat trouwen.. is wel een gek gevoel hoor, maar super leuk natuurlijk!
Liefs Cindy -
13 Januari 2016 - 22:39
Pris:
Yeaahhh... -
13 Januari 2016 - 22:43
Pris:
Zo enthousiast dat ik iets te snel drukte; Congrats -
14 Januari 2016 - 06:47
Robert:
Wat een mooi avontuur en heerlijk om te lezen dat jullie het zo naar jullie zin hebben. Pas goed op elkaar en geniet van elk moment ! -
14 Januari 2016 - 06:50
Stephanie:
Wat een super super super gaaf nieuws dat jullie gaan trouwen!!!!!! Gefeliciteerd!!! Daar zijn wij heel blij mee.
Geniet nog flink daar op jullie prachtige reis. Dikke kus uit Zeist, 3FKS. -
14 Januari 2016 - 08:44
Teun En Ida:
Suus en Tim.
Nogmaals gefeliciteerd met jullie voorgenomen huwelijk.
Wat een prachtig reisverslag en avonturen, we kijken uit naar het volgende. -
14 Januari 2016 - 14:22
Ton IJzendoorn :
Hi Suus en Tim, allereerst gefeliciteerd met jullie voorgenomen huwelijk! Jullie hebben een mooi verslag van de reis gegeven. We herkennen veel van de dingen die jullie daar beleven en we zijn benieuwd naar de rest van de reis. Geniet ervan en maak veel foto's. Aan deze reis zul je nog jaren terugdenken. Groeten Ton en Lia -
14 Januari 2016 - 14:23
Marianne En Huub:
lieve Suus en Tim,met een dag vertraging jullie fantastische verslag gelezen.Wat een belevenis!!!Ga zo verder en wij genieten met jullie mee!!.Het nieuws over jullie voorgenomen huwelijk was natuurlijk wel door gekomen.Nogmaals proficiat.Ook voor ons was 13 jan een bijzondere dag.Voor de eerste keer opa en oma worden.Marcel en Arlette hebben een zoon!!!Hij heet Joël.
liefs Huub /Marianne -
16 Januari 2016 - 11:44
Annemarie:
Allereerst natuurlijk van harte gefeliciteerd! Wat een leuk nieuws dat jullie gaan trouwen.
En super leuk om je verslag te lezen. Wat een geweldige reis maken jullie. Geniet nog lekker! -
17 Januari 2016 - 18:50
Sandra Gielens:
Hoi Suus,wat romantisch,en leuk nieuws!!gefeliciteerd!wat herken ik veel van jullie trip!wij zijn ook in de bossen ingesloten door een casowari met jongen.heel spannend! Nog heel veel plezier!xxxxxx
-
21 Januari 2016 - 16:06
Willy-Anne:
Wauw Suus, trouwen...Gefeliciteerd!
Leuke foto's ook.
Veel plezier nog! -
22 Januari 2016 - 11:34
Corrie En Gert Dijkhorst:
Hoi Tim en Suus,
Na jullie app van afgelopen nacht, hebben we zojuist natuurlijk de eerste toegevoegde foto's bekeken. Prachtige foto's van zonnige stranden, vreemde beesten, mooie natuur en blije mensen. Dat kunnen we ons goed voorstellen. Jullie zijn echte "zondagskinderen" om dit alles 3 maanden te mogen ontdekken aan de andere kant van de wereld. Deze ervaring nemen ze jullie nooit meer af en de plaatjes zullen op jullie gouden bruiloftsfeest nog steeds indruk maken. Heel veel liefs van pa en ma uit een zonnig maar koud Maarn. -
28 Februari 2016 - 02:11
Johan:
Hoi Suus en Tim,
Omdat ik het leuk vind om ook andermans belevenissen te lezen ben ik vandaag nog een keer jullie trip door Aussie te lezen, heel gaaf om alle plaatsen te herkennen waar ik zelf ook geweest ben! Ik zie dan weer zo voor mij hoe het er uit ziet!
Leuk van jullie voorgenomen huwelijk!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
