Genieten van Melbourne en omstreken

We arriveren op 18 Januari in Melbourne. Vanaf het vliegveld pakken we eerst de shuttlebus naar het Southern Cross Station en van daaruit gaan we met de trein verder naar Dom & Susie waarbij we via AirBnB een kamer hebben geboekt. Ze hebben ons van tevoren laten weten hoe we het appartement het beste kunnen bereiken. Vol goede moed stappen we de shuttlebus uit en lopen het drukke station op (het is spits). In Australië is alles over het algemeen supergoed aangegeven maar deze keer zijn we toch wel even aan het zoeken. We kopen eerst de lokale OV-card, zoeken het juiste perron en proppen ons met onze 5 koffers en tassen nog net de trein in. Gelukkig hoeven we maar een paar haltes ☺. Onderweg komen we al langs de banen van de Australian Open, en hebben al volop voorpret; we hebben immers kaartjes voor later in de week! Een paar haltes verder stappen we uit en na een stuk lopen komen we aan bij het appartement. Terwijl we aanbellen komt Dom net thuis van zijn werk, goede timing! Na aankomst brengen we eerst onze tassen naar de (erg krappe) kamer en krijgen dan een korte rondleiding door het huis. We zitten in de wijk Prahran, die bekend staat als een van de gezelligste wijken van Melbourne. We hebben zin in Aziatisch eten en als we tips vragen aan onze “hosts“ noemen ze zomaar 3 opties in de buurt. Als we de wijk inlopen blijkt dat er hier keuze in overvloed is: we komen alleen al een stuk of 10 Aziatische eettentjes tegen. Nadat we op eerdere bestemmingen regelmatig keus hadden uit slechts enkele restaurants (in totaal) is dit een verademing. We snappen wel waarom Melbourne bekend staat als de meest Europese stad van Australië: er zijn volop hippe eettentjes en kroegjes en er hangt een gezellige sfeer. Na het eten slenteren we nog een beetje rond en nemen uiteraard nog een heerlijk ijsje voordat we teruglopen.

De volgende dag gaan we Melbourne in. In tegenstelling tot Sydney zijn er in Melbourne weinig echte “must do” attracties. We bezoeken de grote bibliotheek (wel een aanrader) waar onder andere veel te lezen is over de geschiedenis van allerlei soorten lectuur. We slenteren een beetje door de winkelstraten en gebruiken de gratis oude tram om de stad te verkennen. We duiken af en toe een winkel, parkje of basiliek in en tegen een uur of 5 bereiken we het centrale plein (City Square) waar we op groot scherm de Australian Open kunnen bekijken. We bemachtigen al snel 2 ligstoelen en zien tot onze verbazing dat Verdasco Nadal al in de eerste ronde het toernooi uitknikkert. Hier tennis kijken is al genieten, maar we kunnen niet wachten tot we morgen zelf daar op de tribune zitten!

De 20e is een dag waar we, als tennisfans, al lang naar hebben uitgekeken. In het sportgekke Australië hebben we de afgelopen dagen al overal reclameborden van met name Djokovic (maar ook andere tennissers) mogen aanschouwen, maar nu is het dan echt zover: We gaan de Australian Open live meemaken! We hebben kaartjes voor het centre court (Rod Laver Arena) en we mogen niet klagen over de line-up: we krijgen achtereenvolgens Sharapova, Serena Williams en de grote meester himself (Federer) te zien! Helaas lopen ze allemaal met gemak over hun tegenstanders heen zodat er van echte spanning weinig sprake is. Die spanning is er wel op de bijbanen waar onder andere Goffin-Dzumhur en Simon-Donskoy spannende potjes zijn! Ook pakken we nog een stukje mee van Thiem-Almagro, de partij van Bautista Agut en de dubbel Haase/Verdasco. Tot slot staan we nog een tijd (bijna een uur) in de rij om Hewitt bij zijn laatste toernooi te zien dubbelen. Als we eindelijk binnen zijn gaat na enkele games helaas de tegenstander door zijn enkel. Bad luck voor ons, maar vooral voor hem, want hij moet opgeven.

De volgende dag starten we met een bezoek aan het Skydeck van de Eureka Tower, een 297 meter hoge toren die over de stad uitkijkt. Het is wat bewolkt dus we kijken wat minder ver dan gehoopt. Hoewel we vanuit hier een paar highlights van de stad goed kunnen zien (o.a. het park van de Australian Open), valt het toch een beetje in het niet bij het uitzicht dat we in Sydney hadden. Vervolgens bezoeken we opnieuw de banen van Melbourne Park. We waren eigenlijk van plan om een dag later pas weer te gaan, maar dan is er slecht weer voorspeld. Aangezien we met onze parkkaarten dit keer alleen toegang hebben tot de buitenbanen en de Hisense Arena (voor een dag naar keuze), zou regen de boel behoorlijk verpesten. Bovendien speelt Wawrinka vandaag ook nog eens in de Hisense Arena en dus hebben we last minute besloten de dagen om te gooien. Achteraf maar goed want de 22e is er door de regen inderdaad niet gespeeld op de onoverdekte bijbanen. We bekijken de dubbel van Rojer/ Tecau en bemachtigen (na zeer lang in de rij te hebben gewacht) een plaatsje bij Robredo-Raonic. Ook komen we enkele bekenden tegen, waar we een tijdje mee praten en komen we naast een Australisch stel te zitten die ons enkele tips geven voor het vervolg van onze reis. Daarna bemachtigen we mooie plekken in de Hisense Arena en kijken de hele wedstrijd van Stepanek – Wawrinka. De 22e gaan we vol goede moed de stad weer in. We bekijken enkele steegjes waarvan de muren volledig uit graffiti schilderingen bestaan en gaan dan richting de haven. Helaas is het inmiddels behoorlijk gaan regenen, waardoor we al snel besluiten een tentje in te duiken om wat te lunchen en daarna als 2 verzopen katjes het winkelcentrum in gaan om wat te shoppen. Als we uitgeshopt zijn gaan we richting huis waar we de tijd nemen om goed uit te rusten.

23 januari, tijd om onze camper op te gaan halen! Met onze zware bagage begeven we ons per trein, bus & taxi naar de desbetreffende locatie. Na wat geduld, papierwerk en een uitleg kunnen we op pad richting de Great Ocean Road. Yes, we are on the road again! Na enkele uurtjes bereiken we Torquay, en aangezien het inmiddels alweer tegen 4 uur is besluiten we hier een campground te zoeken. Zo hebben we nog wat tijd om dit plaatsje te bekijken, een wandelingetje over het strand te maken en uit te zoeken wat er langs deze mooie route allemaal te zien is voor de komende dagen. Er is blijkbaar nog 1 plekje op een vrij massale camping voor ons beschikbaar. Niet bepaald een idyllische plek (zoals we ons camperavontuur vooraf hadden ingeschat), maar we zijn blij met een plekje. Als we iets later langs de zee lopen staat er een flinke harde en frisse wind, waardoor het vrij koud is. Na een drankje op het terras van een leuke bar aan de kust, taaien we daardoor ook vrij snel weer af. Ik haal wat sushi als avondeten en ’s avonds kruipen we lekker vroeg onder de wol met een filmpje. De volgende ochtend regent het zelfs een beetje als we wakker worden. Als we weer op weg gaan is het nog niet veel beter, waardoor het uitzicht bij enkele mooie uitzichtpunten aan het begin van onze route (o.a. Bells Beach) anders is dan gehoopt. Bij Anglesea ligt een golfbaan, die bekend staat om z’n grote populatie kangoeroes die hier leven. Wij rijden er heen om een kijkje te gaan nemen, maar zien vanaf de parkeerplaats helaas nog niks. Er worden tours aangeboden, waar vooral Suus wel wat in ziet, en dus zitten we even later samen achterin een golfkarretje bij een gepensioneerde man die ons rondrijd over de golfbaan. We spotten inderdaad vele kangoeroes en kunnen vrij dicht bij ze komen. Even later vervolgen we onze route naar Aireys Inlet, waar we een stop maken om even het strand te bezoeken en belanden uiteindelijk op een camping in Lorne. Hier zitten behoorlijk wat kaketoes, waar Suus steeds met haar camera achteraan loopt want ze is dol op die beesten. Aangezien het nog redelijk vroeg is (rond 16 uur) doen we nog gezellig een spelletje, voordat Suus voor het eerst een maaltijd gaat koken in onze camper. Na het eten besluiten we nog even naar het dorp te lopen. Als we langs het strand lopen begint het een beetje te regenen, maar het is nog steeds warm genoeg voor een ijsje ☺ Bovendien vormen de donkere wolken in combinatie met de zonsondergang een prachtig plaatje! We lopen na een tijdje terug en terwijl het steeds donkerder wordt lopen we nog even de pier op die iets verderop ligt. Zoals overal in Australië staan ook hier weer aardig wat mensen te vissen. De volgende dag vervolgen we onze reis en bereiken al snel Wye River. Hier schijnen op een bepaalde plek koala’s te zitten, maar we komen er niet achter waar precies en dus rijden we verder. Dit stuk is niet al te lang geleden volledig verwoest door een bosbrand, wat nog goed te zien is aan de zwartgeblakerde bomen. We komen aan het begin van de middag aan in Apollo Bay, waar we neerstrijken op een picknickbank in een parkje voor de lunch. Daarna bezoeken we het informatiecentrum, om wat tips te vergaren over wat er te zien is in deze omgeving. Hierna rijden we door richting Cape Otway en stoppen onderweg nog even bij Maits Rest voor een korte wandeling door een stukje regenwoud. Als we iets later de afslag hebben gepakt naar de Kaap zien we al snel een aantal auto’s in de berm staan. We trappen op onze rem en parkeren onze camper erachter, want het lijkt er verdacht veel op dat er wat te zien is. En ja hoor, hoog in de bomen langs de weg zitten enkele koala’s! Ze zitten behoorlijk hoog, waardoor we ze niet heel goed kunnen zien, maar we zijn toch erg blij met deze eerste ontmoeting. Iets verderop zien we weer een auto in de berm staan en dus stappen we wederom uit. We lopen wat dieper de bosjes in en spotten ook hier een aantal koala’s. Niet veel later treffen we weer een drukke plek aan en dit keer staan er wel erg veel auto’s. En met een reden, want hier zit een koala op een hele lage tak in een boom, waardoor we hem van heel dichtbij kunnen bekijken. Wat een super lief beestje is het om te zien! Deze is zelfs nog redelijk wakker, wat vrij zeldzaam is aangezien ze zo’n 20 uur per dag slapen. Drie keer is scheepsrecht zullen we maar zeggen ☺ We stappen de auto weer in voor de laatste paar kilometers naar het Great Otway National Park en de Cape Otway Lighthouse. Hier struinen we wat rond, beklimmen de vuurtoren (staat bovenop een 80 meter hoge klif, dus met prachtig uitzicht) en komen we van alles te weten van de geschiedenis van deze plek. Deze kaap was lang lang geleden voor duizenden immigranten het eerste land wat ze zagen nadat ze Europa of Noord-Amerika hadden verlaten en maanden op zee hadden doorgebracht. Enkele honderden van hen zijn omgekomen in de 8 schepen die hier zijn vergaan en die geleid hebben tot de plaatsing van de vuurtoren (in 1848). Het loopt al tegen het eind van de middag als we daar weer wegrijden op zoek naar een kampeerplek. We rijden nog een aantal kilometers zonder iets tegen te komen, tot we iets na 6 uur in een gat genaamd Lavers Hill terecht komen. We hadden op de bordjes gezien dat hier een campground zou zijn, maar we rijden binnen 5 minuten het ‘ dorpje’ alweer uit en hebben niks gezien. We rijden terug om het te vragen in een soort kroeg (waar een paar mannen zitten die je zonder veel fantasie als leden van de Hells Angels zou kunnen zien) en het blijkt een lager gelegen grasveld te zijn achter een houten gebouwtje waar de douches en toiletten zich in schijnen te bevinden. Niet de meest ideale plek, maar we vinden het te laat om nog verder te rijden op zoek naar iets anders. En dus betalen we de plek en rijden we terug naar het kruispunt (dat je zou kunnen omschrijven als ‘het centrum’ van dit gat) waar we een restaurantje (wat meer een soort kantine lijkt) hadden gezien om wat te eten. We kruipen hierna snel onder de wol en zijn daardoor de volgende ochtend ook vrij vroeg wakker. Als we wakker worden ruiken we een vreemd luchtje (iets wat leek op een brandlucht) en als we naar buiten kijken zien we geen hand voor ogen. Even zijn we bang dat we midden in een bosbrand zitten, maar al snel komen we tot de conclusie dat het dichte mist is. Nog voor 8 uur zijn we alweer op weg en na getankt te hebben in Princetown, een iets groter dorpje niet veel verderop, arriveren we al snel (na eerst kort een kijkje te hebben genomen bij de ‘Gibson Steps’) bij de grootste ‘attractie’ van de Great Ocean Road, namelijk ‘The Twelve Apostles’; een formatie van een aantal rotsen (wat er ooit 12 waren, maar inmiddels zijn er een aantal in zee gestort) die vlak voor de kust oprijzen uit zee. Het is nog steeds vrij mistig, maar ondanks dat is het nog steeds een prachtig gezicht. De weg langs de kust brengt ons de komende paar kilometer nog naar een aantal andere mooie plekken (achtereenvolgens Loch and Gorge , The Arch, London Bridge - wat inmiddels geen ‘bridge’ meer is, aangezien hij in 1990 is ingestort) - The Grotto en de Bay of Islands). Allemaal rotsformaties die op dezelfde manier zijn ontstaan, maar er net wat anders uit zien. Na ze allemaal bezocht te hebben belanden we uiteindelijk in Warrnambool, waar we een kampeerplek regelen, boodschappen doen en vervolgens een openbare bbq opzoeken voor het avondeten. Er staat een aardig fris windje en zelf met een trui en een windjack is het best koud, dus blijven we hier niet al te lang hangen.

De volgende dag (28 januari inmiddels) rijden we het laatste stukje van de Great Ocean Road (tot aan Port Fairy, waar we nog een kleine wandeling maken door het haventje en duingebied) en gaan vervolgens door naar ons volgende avontuur: Grampians National Park. Dit is een bergachtig natuurpark waar je mooie wandelingen kan maken en waar we veel (Australische) dieren hopen te zien. Vlak voordat we bij de campground in Halls Gap aankomen hebben we al geluk: we spotten een echidna (bleek achteraf, toen we hem zagen hadden we nog geen idee wat het was) in het bosje langs de weg. Dit is een soort egel, maar dan wat groter. Hij is zwart met witte stekels en heeft een puntige wat uitgestoken neus. Ook lijken zijn achterpoten de verkeerde kant op te staan (z’n klauwen wijzen naar achter). Als we hem een tijdje bestudeerd hebben en terug willen lopen zien we een paar meter achter hem iets een beetje bewegen. We kijken wat beter en het blijkt een vrij grote kangoeroe te zijn die op zijn buik ligt te rusten en ons nauwlettend in de gaten houdt. Tot op dat moment hebben we alleen kangoeroes van veraf en (betaald) op de golfbaan gezien, maar dit voelt een stuk “echter”. Als we bij de receptie van onze beoogde campground vragen: “Is there a powered campsite available for tonight?” krijgen we te horen dat we dat ook gewoon in het Nederlands mogen vragen. De medewerkers van de receptie blijken Belgisch en zijn na een tijd rondreizen en tijdelijk werken op verschillende plekken hier voor langere tijd neergestreken. Geen slechte keuze, zo middenin het natuurschoon. Ze vertellen tevens dat er vanavond regen is voorspeld maar dat ze er niks van geloven, het heeft hier al 3 maanden niet geregend. Na het bekijken van de kampeerplek rijden we door richting het stadje maar vlakbij stoppen we alweer. Dit keer spotten we 6 emoes die uiteraard uitgebreid gefotografeerd worden door Suus. Vervolgens rijden we omhoog en maken een korte wandeling naar de McKenzie Falls; een waterval van 25 meter hoog en 20 meter breed. Door gebrek aan regen is dit de enige waterval van dit hele gebied die momenteel nog stroomt. Hierna rijden we ook nog even door naar een mooi uitzichtpunt, genaamd The Balconies. Vanaf hier hebben we een prachtig uitzicht op het dal. Uiteraard valt er inderdaad nog wel wat regen, maar gelukkig vallen de spetters voornamelijk als wij in de auto zitten. Het begint al te schemeren (19.00 uur) als we weer terug rijden naar het dorp en we waren die middag al gewaarschuwd voor de kangoeroes en wallaby’s die na 18.00 uur tevoorschijn komen en die (met name kangoeroes) dan zomaar de weg oversteken. Daar blijkt niks aan gelogen. Overdag zie je ze nauwelijks, aangezien ze dan in de bossen aan het chillen zijn, maar zodra het begint te schemeren komen ze met tientallen tegelijk tevoorschijn. Langs de weg naar beneden spotten we al enkele wallaby’s in de berm. Eenmaal in het dorp aangekomen zien we een grote groep van 9 kangoeroes over steken en alleen al op onze camping staan er een stuk of 20 te grazen bij het keuken-/douchegebouw. We zitten een tijdje op zo’n 3 meter afstand van deze groep en als je rustig doet vinden ze het allemaal wel best. Op het park barst het overigens ook van de kaketoes, wit met roze papagaaien en enkele papegaaisoorten met allerlei kleuren (maar merendeels groen en roodgekleurde). Met name de kaketoes zijn veel te veel gevoed hier want ze zijn hondsbrutaal, ze grissen bij het ontbijt nog net niet het brood uit onze handen. Na het ontbijt gaan we vroeg op pad. We willen een lange wandeling gaan maken door het gebied en aangezien het ’s middags zo’n 30 graden wordt is het fijn om vroeg te beginnen. De ‘Wonderland loop’ bestaat in feite uit 3 kortere wandelingen die aan elkaar geplakt zijn. In totaal zullen we 9,6km afleggen. Nou lijkt dat niet zo heel veel maar dit is een wandeling voor medium / gevorderden en er staat niet voor niks 4-5 uur voor. We klauteren continu over grote en kleine rotsblokken en trappen omhoog en omlaag door het golvende landschap. Het is een mooie maar pittige wandeling. We komen langs Venus baths en diverse andere plekken waar water hoort te stromen, maar veel meer dan een miezerig plasje of kreekje stelt het nu niet voor. We passeren ook nog ‘The Grand Canyon’; een smalle rotsachtige kloof die een iets te ‘grote’ naam heeft gekregen. Eenmaal aangekomen bij ons eindpunt (‘The Pinnacle’, een uitstekende rotspunt hangend boven het dal) worden we getrakteerd op een fantastisch uitzicht. Het is de tocht meer dan waard. Als we weer beneden zijn, voelen we ons moe maar voldaan en belonen we onszelf met een heerlijk ijsje. Daarna gaan we op bezoek bij het plaatselijke informatiecentrum. Naast informatie over de omgeving is hier ook een soort museum over de Aboriginal culturen en verhalen te vinden. De Aboriginals hebben een heel andere kijk op de wereld dan de westerse cultuur. De plekken in de omgeving zijn in de droomtijd (kort na schepping aarde) ontstaan. Daar zijn allerlei verhalen over die van generatie op generatie doorgegeven werden. De verhalen krijg je pas te horen als je daar klaar voor bent. Hoe verder je je in de cultuur verdiept en hoe meer je ervan weet en je daarnaar handelt hoe meer je te weten komt. De oudere generatie bepaald wanneer jij klaar bent om de informatie te ontvangen. Vragen is uit den boze en geduld is een belangrijke kwaliteit. Aangezien wij pas net met de cultuur in aanraking komen krijgen we alleen de verhalen voor kleuters te zien. In een korte film krijgen we een indrukwekkend verhaal te zien over het ontstaan van een meer waarin o.a. een reusachtige boosaardige emoe een hoofdrol speelt. Ook is er hier allerlei informatie te vinden over allerlei problemen waar Aboriginals mee kampten (Westerse mensen pikten land in, gebruikten het voor vee, waardoor water en voedselbronnen opdroogden en afnamen, discriminatie) en nog steeds mee kampen (lage educatie doordat bijv. Aboriginal kinderen op school niks vragen en het Westerse schoolsysteem daar niet op afgestemd is). Al met al erg indrukwekkend om te zien en mee te maken. Die avond gebruiken we de barbecue die op het kampeerterrein aanwezig is. We hebben een goede timing, want precies op dat moment start de halve finale tussen Federer en Djokovic. We maken een heerlijke maaltijd voor onszelf en kijken de eerste sets. Later steken we de eerder gekochte houtblokken aan bij onze kamper, zodat we de avond afsluiten bij ons kampvuurtje.

De volgende dag is het weer tijd om verder te reizen, terug richting Melbourne. Omdat we de mooie kustroute reeds gehad hebben besluiten we een zo kort mogelijke route terug te nemen. We stoppen die dag alleen in Ballarat om te lunchen maar verder rijden we zo snel mogelijk door naar Queenscliff, waar we zullen overnachten. Plan is om de volgende dag de ferry te nemen richting Sorrento (Mornington Peninsula). Queenscliff is een schattig dorpje met een aantal mooie gebouwen uit begin 19e eeuw. Ook ligt hier Swan Bay; een baai die zijn naam, getuige de honderden zwarte zwanen die er zwemmen, eer aandoet. Die avond willen we via het wifi netwerk ook graag de halve finale Murray-Raonic kijken via een stream. Dat lukt, maar helaas zijn we op 1-1 in sets en 6-6 door onze toegewezen data heen waardoor we de rest van de wedstrijd op onze buik kunnen schrijven ☹.

De volgende ochtend bellen we Tony en Carla. Zij zijn verre familie (de vader van Carla is de broer van de opa van Tims vader) en wonen hier niet ver vandaan. Hoewel we ze nog nooit ontmoet hebben (ze waren door de ouders van Tim wel via mail wel op de hoogte van onze reis naar Australië) en nogal last minute bellen worden we meteen vol enthousiasme begroet. We kunnen daar een paar dagen blijven slapen, ze willen ons die avond mee uit eten nemen en ze maken direct de aankomende dagen tijd vrij om ons rond te leiden in de omgeving! We spreken af die dag om 5 uur bij ze te zijn in Mount Martha.

Op de 40 minuten durende overgang van Queenscliff naar Sorrento genieten we van het uitzicht en onderweg krijgen we zelfs nog kort enkele dolfijnen te zien. Sorrento blijkt een vrij chique strandstadje te zijn waar de upperclass van Melbourne regelmatig de weekenden doorbrengt. We slenteren ruim 2 uur door de lange winkelstraat en over het strand voordat we doorrijden richting Carla en Tony. Onderweg stoppen we nog een keer bij de kust en maken een korte wandeling richting een verlaten strandje waar we kunnen genieten van het uitzicht en de golven die tegen de kliffen opbeuken. Als we tegen het einde van de middag in Mount Martha aankomen worden we ontvangen met zelfgemaakte brownies en rondgeleid in het ruime prachtige huis. Ook krijgen we direct de onder verdieping toegewezen. We gaan uitgebreid uit eten en hebben het over onze reis, de familie, de plannen de aankomende dagen en nog veel meer. Die nacht hebben we ineens een kamer en een badkamer voor onszelf. Dat is nogal een verschil met onze krappe camper en we genieten dan ook volop van alle ruimte!

We ontbijten de volgende dag met ontbijtgranen, vers fruit en yoghurt, dat is een heerlijk begin van een drukke dag. We wandelen vervolgens met Carla en de hond via een boardwalk en het strand richting het centrumpje om boodschappen te doen. Na terugkomst gaan we op pad en wordt ons de omgeving getoond: we bezoeken een paar mooie uitzichtpunten, de lokale brouwerij en lunchen op het strand. Tony en Carla, die inmiddels een paar jaar gepensioneerd zijn, zijn onze uitstekend geïnformeerde gidsen tijdens deze rondtocht. Na terugkomst willen we graag nog even bowls proberen te spelen. Tony is fanatiek beoefenaar van deze sport die een beetje op jeu de boules lijkt (maar dan met een 1,2 kilo zware ovale bal die je niet gooit maar rolt) en wil het dan ook maar wat graag laten zien. Het blijkt toch aardig lastig om de bowls over 25 meter in de buurt van de jack te krijgen. Af en toe komen we in de buurt maar zowel afstand als richting (curve door ovale bowl) hebben we nog lang niet onder controle. In ieder geval wel leuk om een keer te proberen. Om een uur of 5 keren we huiswaarts, die avond zullen we namelijk gaan barbecueën met een aantal kinderen en kleinkinderen van Tony en Carla die ze speciaal voor deze gelegenheid hebben uitgenodigd. Ze zijn allen erg geïnteresseerd en er worden volop grappen gemaakt. Het is dan ook een erg gezellige avond waarbij we zelfs (in verband met onze verloving) een cadeautje aangeboden krijgen.

De volgende ochtend is het alweer februari. We gaan opnieuw de hele dag met Carla en Tony op pad. Dit zal voor ons een ware dierendag worden. ’s Ochtends rijden we naar Hastings Wharf, een rit van zo’n 1,5 uur, waar elke dag om 12 uur pelikanen gevoerd worden. Er zijn 34 pelikanen present. Minstens zo aanwezig is een grote groep schoolkinderen. De scholen zijn hier net weer begonnen en dit is kennelijk het eerste schooluitje na de vakantie. De pelikanen vechten om de spaarzame vis die door een mevrouw met microfoontje uitgedeeld wordt, ze geeft daarbij extra uitleg over de leefwijze van de pelikanen en we geven haar na afloop een kleine donatie voor de moeite. Er schijnen hier ook stingrays te zitten, dus nemen we nog een kijkje op de nabij gelegen steiger. Blijkbaar hebben we geluk, want we zien 2 gigantisch exemplaren met een spanwijdte van ruim een meter. Ongelooflijk dat deze prachtige dieren in ondiep water van zo’n 30-50 centimeter zich prima op hun gemak voelen. Na een smakelijke lunch rijden we door richting een klein wildpark, waar nagenoeg alle Australische diersoorten te zien zijn. Bij aankomst krijg je een zakje voer, zodat je de (veelal loslopende) dieren kan voeden. Diverse vogelsoorten en kangoeroes laten we uit onze hand eten. Verder komen we hier de eerder door ons in het wild gespotte koala’s, kasuarissen, echidna’s, emoes en dingo’s weer tegen. Het voelt zo toch wat minder echt! Wel fijn om de tasmanian devils en wombats ook even te zien.
Hierna gaan we door richting the pinguïn parade van Philip Island, een van de bekendste toeristische attracties in de omgeving van Melbourne. Vanaf het moment dat het schemerig/donker begint te worden komen hier dagelijks de kleinste (zo’n 30 centimeter) pinguïns ter wereld aan land om te nesten, de jongen te verzorgen en uit te rusten. Tony en Carla hebben kaartjes voor ons bemachtigd op een van de beste plekken. De little pinguïns komen in groepen het strand op gewaggeld. We hebben een goede dag want we zien enkele groepen met zo’n 100-200 exemplaren voorbij komen op de plek waar wij zitten. In totaal zullen er op het kilometerslange strand die dag ongeveer 1.500 pinguïns geteld worden, waarvan wij zo’n 40% zelf voorbij hebben zien komen. Omdat we nog ruim 2 uur terug moeten rijden komen we pas na middernacht weer aan bij het huis van Tony en Carla.

De volgende ochtend bedanken we Tony en Carla voor de geweldige tijd en zijn dankbaar dat ze ons een paar dagen op sleeptouw wilden nemen. Het is nu tijd om weer door te reizen. We gebruiken de dag om te rijden richting onze laatste kampeerplaats in de buurt van het vliegveld van Melbourne en relaxen wat bij het zwembad. Daarna pakken we onze tassen in zodat we de volgende ochtend vroeg op pad kunnen om de camper in te leveren en dan door te gaan richting het vliegveld. We vliegen om 11:00 plaatselijke tijd naar onze laatste Australische stop: Brisbane! Inmiddels zijn we alweer in Nieuw-Zeeland maar de post over Brisbane en omgeving volgt nog.