Rood zand, heldere sterrenhemels en mythologie

En toen waren we alweer bijna 3 weken verder! ‘Time flies when you’re having fun’ zeggen ze dan! Tijd voor weer een nieuwe update. Ik was de vorige keer geëindigd de avond voor onze tour door Australia’s Red Centre, oftewel de Outback! Iets waar ik erg naar uitgekeken heb. ’s Ochtends ging de wekker veeeel te vroeg (5 uur) na een te korte nacht. Een uurtje later stond onze gids Julian voor ons hotel in een stoere 4wd truck (hetzelfde model dat de brandweer hier schijnt te gebruiken bij het bestrijden van bushfires) en vertelde ons enthousiast wat er voor de eerste paar uur op het programma stond. Onze bestemming was Ayers Rock (of beter gezegd Uluru, de Aboriginalnaam voor deze reusachtige rode rots); het bekendste symbool van Australië. Ook al vormt het dorpje Alice Springs een uitvalsbasis voor deze bezienswaardigheid, het ligt niet bepaald om de hoek (440 km rijden). Julian: “First we drive more than 300 km and then something really exciting happens…we turn right!”. Dat zegt genoeg over dit gebied, en ook over onze gids trouwens ☺

Onderweg maken we een korte stop bij een camel farm en komen we de eerste
‘roadtrain’ (vrachtwagen met 2 of meer aanhangers/opleggers) tegen. Rond 13 uur komen we eindelijk aan bij onze 1e camp site in Yulara, aan de rand van het Uluru-Kata Tjuta NP (Anangu land). Hier lunchen we eerst even wat voordat we het park in gaan. In het NP stoppen we eerst even bij hét uitzichtpunt van Uluru (het punt waar alle Facebook-profielfoto’s geschoten worden). Wij doen uiteraard ook een poging, maar onze foto is vrij uniek vergeleken met die van vele voorgangers. Er mist namelijk iets…jawel, een blauwe lucht ☺ Het is de hele ochtend al zwaar bewolkt en er komt zelfs af en toe wat regen uit de lucht vallen. REGEN! En dat hier… In de zomer nota bene, een tijd waarin iedereen je voor gek verklaart dat je hier naartoe gaat want dan schijnen de temperaturen op te kunnen lopen tot zo’n 45 á 50 graden. Ach ja, elk nadeel heeft z’n voordeel! We stappen de truck weer in en rijden naar het iets verderop gelegen informatiecentrum. Julian heeft ons de afgelopen uren al behoorlijk bestookt met verhalen over (de geschiedenis van) dit bijzondere gebied, maar hier in het informatiecentrum kunnen we er ook alles over lezen. Uluru is voor de oorspronkelijke bewoners van dit gebied (de Anangu, een Aboriginalstam) een belangrijke religieuze plaats. De rots is verbonden met hun mythologie, de ‘Tjukurpa’ (oftewel ‘Droomtijd’). Alle facetten van Uluru hebben een bepaalde betekenis en zijn met elkaar verbonden in deze Droomtijd. Bepaalde scheuren in de rots zouden bijvoorbeeld een overblijfsel zijn van een strijd tussen twee mythologische wezens. De rots vormt zo als het ware een soort bijbel voor de Anangu. Het maakt het extra bijzonder om op deze plek te zijn als je van deze verhalen op de hoogte bent en weet hoe belangrijk deze plek was en nog steeds is voor de oorspronkelijke bewoners. We maken vervolgens een aantal korte wandelingen langs de voet van deze rots, waarbij Julian ons nog meer vertelt over verschillende heilige plekken die een speciale rol spelen bij mannen- en/of vrouwenrituelen. Ik heb Uluru al honderden keren op een foto voorbij zien komen, maar ondanks dat blijft het super indrukwekkend om hem in het echt te zien. En van dicht bij besef je je ook pas echt hoe gigantisch hij is (zo’n 350 meter hoog en een omtrek van 3,6 km), vrij bizar zo’n rots in een verder nagenoeg vlak landschap! Aan het begin van de avond keren we terug naar ons kamp en haasten we ons na de maaltijd nog naar een uitzichtpunt in de buurt voor de zonsondergang. Uhm ja, er is nog steeds geen zon te zien dus het is een beetje voor de vorm. Maar we trekken toch gewoon de champagne open en proosten op een crappy zonsondergang ☺ De volgende ochtend gaat de weker wederom op een onmenselijke tijd. En dat voor een zonsopkomst die helaas ook niet te zien is vanwege het dichte wolkendek. Na een ontbijtje rijden we voor de 2e keer het NP in, dit keer voor een bezoek aan ‘The Olga’s (of Kata Tjuta zoals de Aboriginals dit noemen). Deze formatie van een 30-tal ronde rotsen (zo’n 25 km van Uluru vandaan) zijn een stuk minder bekend en dat is eigenlijk best vreemd. Ze zijn namelijk minstens net zo indrukwekkend en ook een stuk hoger dan Uluru (de hoogste rots is meer dan 500 meter hoog). Kata Tjuta betekend vele hoofden in de taal van de lokale Anangu-Aboriginals en ook deze plek vormt een belangrijke religieuze plaats en is verbonden met de mythologie. We lopen de langste wandeltrack (zo’n 7,5 km) door de vallei van Kata Tjuta. Tegen de het einde van de wandeling was er nog een flinke klim, waarbij we boven door onze gids werden opgewacht met een welverdiende beloning namelijk fruit en chocoladekoekjes ☺ Voor de lunch streken we neer bij een openbare BBQ naast een zwembad om daar (broodjes) hamburgers te maken. Daarna hadden we weer een lange rit voor de boeg van ruim 300 km naar Watarrka NP (Kings Canyon). Onderweg passeren we een paar grote zoutmeren en Mount Ebenezer; een plateauberg die door sommigen verward word met Uluru en daarom ook wel ‘Fooluru’ wordt genoemd ☺ En vlak voordat we aankomen op onze bestemming stuurt Julian plotseling de truck van de weg af en verrast ons vervolgens met de boodschap dat het tijd is om hout te gaan sprokkelen voor het kampvuur ’s avonds. Onze 2e camp site ziet er super gaaf uit, volledig in de ‘middle of nowhere’. Na aankomst maken een paar mensen eerst het kampvuur aan voordat het donker wordt en geeft Julian ons vervolgens een korte uitleg/rondleiding voor het toilet en de douche. In de keukenruimte staan 2 zaklampen; een kleine voor het toilet en een grote voor de douche. Als ze er niet staan, dan weet je dus dat de douche en/of toilet bezet zijn. Wel zo belangrijk, er zit namelijk geen deur in beide ☺ Het is vanaf de keukenruimte een klein stukje lopen naar het toilet, de douche ligt nog iets verderop. Julian neemt wat hout mee en al snel blijkt waarom. Naast de douche (een hokje van golfplaten) staat namelijk een potkacheltje, waarvan het vuur het water verwarmt. Er wordt ons dan ook vertelt altijd voor en na het douchen te controleren of het vuur nog brand en zo nodig er nog wat hout op te gooien na gebruik van de douche. Geweldig! Terwijl er gekookt wordt beklimmen we nog snel een nabij gelegen heuvel om vanaf daar (met uitzicht op onze camp site) nog even van de zonsondergang te genieten, voordat we rondom het kampvuur van de maaltijd genieten. Daarna is het tijd om in de buitenlucht, met uitzicht op een fantastische sterrenhemel nog even snel een (hout gestookte) douche te pakken voordat we onze ‘swag’ inkruipen. Uhhh, een wat? Een swag, oftewel een speciale Australische ‘slaapzak’ met een dun matrasje (waar je met een normale slaapzak in ligt) waarmee je gewoon buiten kan slapen. Natuurlijk zijn er ook hier weer tenten aanwezig, maar het is een prachtige avond en ik wil toch wel heel graag eens ervaren hoe het is om buiten onder een (niet met Nederland te vergelijken) sterrenhemel in slaap te vallen (nadat ik me over m’n angsten voor spinnen die over en in m’n swag kruipen heb heen gezet…) En het was een geweldige ervaring kan ik je zeggen! Af en toe een lekker briesje, iets verderop een knapperend haardvuurtje en steeds als je even je ogen opent zie je duizenden sterren boven je! ’s Ochtends vroeg (en dan bedoel ik ook echt VROEG!) worden we door onze gids gewekt met muziek van Mozart. Terwijl het langzaam aan licht begint te worden, voeren we ons ochtendritueel uit en stappen we bij zonsopgang de truck in. Op dat moment spotten we nog een dingo (wilde hond) die we door ons (inmiddels aardig verlaten) kamp zien struinen. We rijden naar de ingang van Kings Canyon, gelegen aan de westrand van de George Gill Range, waar we een wandeling gaan maken over de meer dan 300 meter hoge wanden van de kloof. Deze 6 km lange wandeling (Canyon Rim Walk) begint met een behoorlijke steile klim (ook wel ‘Heartbreak Hill’ genoemd) die ons direct naar de top van de wand leidt met een spectaculair uitzicht over de omgeving. Halverwege de wandeling leiden een aantal trappen ons naar de ‘Garden of Eden’, een oase in de kloof waar permanent water aanwezig is waardoor het hier uitbundig groen is. Super mooi! Als we later aan de andere kant weer op de top van de wand aankomen, vervolgt de wandeling zich door een doolhof van verweerde zandsteen. Uiteraard steeds met een prachtig uitzicht op de diepte die zich naast ons bevindt. We dalen geleidelijk weer naar ons beginpunt, waar we na een wandeling van ruim 4 uur (in totaal) weer aankomen. Een super mooie wandeling die het vroege opstaan (om de warmte zoveel mogelijk voor te zijn) waard was! ’s Middags rijden we via de onverharde ‘Mereenie Loop Road’ naar de West MacDonnell Ranges (een bergketen van 644 km lang). Op deze behoorlijk hobbelige route door woestijnlandschap zie we een aantal kuddes wilde paarden en ezels. Na in totaal 225 km te hebben afgelegd komen we aan in Glen Helen, waar onze 3e camp site zich bevind langs de Finke River (oudste rivier ter wereld) aan de rand van een steile bergwand. Wederom een mooie plek, dit keer iets minder desolaat. Er is namelijk zelfs een soort pub aanwezig hier op het terrein. Nadat we een tentje in beslag hadden genomen en hadden geholpen bij de voorbereidingen van het avondeten, was er nog wat tijd om bij de rivier te gaan kijken. Het plan was eigenlijk om hier ook even een plonsje in te gaan nemen, maar door de watertemperatuur is dat plan gecanceld ☺ Als we weer in het kamp komen (op de tijd die aangegeven was dat het eten klaar zou zijn) treffen we geen Julian aan en liggen de gesneden ingrediënten nog gewoon op de plek waar ze door ons zijn achter gelaten…Onze gids heeft soms wat ‘kuren’…Een van onze groepsgenoten plukt hem uit de bar en uiteindelijk wordt er met de hulp van velen een overheerlijke maaltijd geserveerd. Tot die tijd spelen we Uno met Tituan, een Frans jongetje van 7 uit onze groep. Het is al laat als we klaar zijn met afwassen en opruimen, dus na een douche (dit keer een stuk minder ‘romantisch’) duiken we snel ons bedje in. Als we wakker worden is het alweer de laatste dag van deze trip. Vandaag bezoeken we eerst de Ormiston Gorge, waar we de 7 km lange Ormiston Pound Walk maken. We lopen eerst over de hoge rotswanden en dalen vervolgens langzaam af naar het dal met een permanente ‘waterhole’. We speuren de steile wand aan de overkant van het water af bergwalibi’s (wat voelt als zoeken naar een spelt in een hooiberg) en een van onze groepsleden spot er zowaar 2 vlak voordat we door het water naar de andere kant lopen. Hier strijken we neer voor een korte pauze die ik, samen met enkele anderen, benut om een frisse duik te nemen. Daarna lopen (of meer klauteren) we langs dit water via grote rotsblokken terug. De truck brengt ons vervolgens naar de ‘Ochre Pits’, een rotsformatie die bestaat uit verschillende lagen rots in allerlei kleurtinten (van goudkleurig geel naar een donker, paarsachtige kleur rood). Vroeger werd hier door de mannen van de oorspronkelijke bewoners (Arrerntevolk) oker verzameld, dat vervolgens werd gebruikt in traditionele ceremonies of werd verhandeld met naburige stammen. Onze volgende en laatste stop is ‘Ellery Creek Big Hole’, een van de populairste plekken in het West MacDonnell Ranges NP. Hier nemen we eerst enkele BBQ’s en picknicktafels in beslag om te lunchen (broodjes met gebakken ei en spek) en spreiden we vervolgens onze handdoek uit langs de waterkant van deze grote natuurlijke zwemplas, gelegen tussen hoge rotswanden. Hoewel de meeste mensen in de grote plas blijven hangen, zwemmen wij door de smalle kloof heen en belanden aan de andere kant van het water op een klein zandstrandje wat eruit ziet als een klein paradijsje. Niet veel later zwemmen we weer terug en is het alweer tijd om richting de truck te gaan. Voor ons tweeën en 3 andere Zwitserse meisjes zit de tour erop. De overige 13 groepsleden blijven nog een nachtje, dus worden wij op hun laatste camp site opgehaald door een andere truck en terug gebracht naar Alice Springs (vanaf daar nog een uurtje rijden). Toevallig verblijven we in hetzelfde hotel als de 3 meisjes en we spreken bij aankomst dan ook af nog even gezellig samen wat te gaan eten (na eerst een lekkere douche en een power nap!). Het is een gezellige avond, leuk om zo deze mooie en bijzondere tour met ze te kunnen afsluiten! De volgende dag vliegen we alweer door naar onze volgende bestemming…Melbourne! En hoewel dit alweer een kleine 2 weken geleden is, zullen jullie toch nog even moeten wachten op dit verslag. Maar er wordt aan gewerkt, dus dit volgt vast binnenkort ☺